Altijd weer dat verdwalen
tussen hebben en zijn,
het talmen in onvervulde tijd,
het mimetisch begeven
en begeren,
waarbij de ongewenste toeschouwer
in ons,
lijdzaam toeziet
hoe wij ons talent
tot grootse liefde
blijven verbannen
omdat wij te klein zijn
en verdeeld
in zoveel angsten
en zoveel soorten wachten.