Ons vlees, ons bloed,
onze geest
staan nooit stil.
Niets strekt zich
zo ver uit
als hetgeen heftig
werd aangeraakt,
diffuus alleen,
diffuus verbonden,
het bestand,
zwijgend
als een wassende
maan.
In de tussentijd
pogen wij elkaars schaduwen
te tellen die we her en der
vermoeden,
niet wetend dat
de winter nadert
en het licht verlangt
dat we niet alleen pijn
in schoonheid transformeren.